Brot úr Harmljóðunum - Miskunn Guðs varir

Miskunn Guðs varir

²¹En þetta vil ég hugfesta
og þess vegna vona ég:
²²Náð Drottins er ekki þrotin,
miskunn hans ekki á enda,
²³hún er ný á hverjum morgni,
mikil er trúfesti þín.
²⁴Drottinn er hlutdeild mín, segir sál mín,
þess vegna vona ég á hann.
²⁵Góður er Drottinn þeim er á hann vona
og þeim manni er til hans leitar.
²⁶Gott er að bíða hljóður
eftir hjálp Drottins.
²⁷Gott er fyrir manninn 
að bera ok í æsku.
²⁸Hann sitji einn og hljóður
þegar Drottinn hefur lagt það á hann.
²⁹Hann liggi með munninn við jörðu,
vera má að enn sé von,
³⁰hann bjóði þeim vangann sem slær hann,
láti metta sig smán.
³¹Því að ekki útskúfar Drottinn
um alla eilífð.
³²Þótt hann valdi harmi miskunnar hann
af mikilli náð sinni.
³³Því að viljandi hrjáir hann ekki
né hrellir mannanna börn.

 

Undanfarna daga hef ég verið eitthvað beygð. Andi minn hefur verið hljóður. Ég hef dregið mig mikið tilbaka og lesið. Eitthvað í Biblíunni og eitthvað í Bokhandleren fra Kabul. Ég hef reynt að biðja, og loksins fann ég á laugardaginn að Guð gaf mér bæn. Bæn úr Sálmi 103:

¹Davíðssálmur.
²Lofa þú Drottin, sála mín, 
og allt sem í mér er, hans heilaga nafn;
lofa þú Drottin, sála mín, 
og gleym eigi neinum velgjörðum hans. 
³Hann fyrirgefur allar misgjörðir þínar, 
læknar öll þín mein, 
⁴leysir líf þitt frá gröfinni, 
krýnir þig náð og miskunn. 
⁵Hann mettar þig gæðum, 
þú yngist upp sem örninn. 
⁶Drottinn fremur réttlæti 
og veitir rétt öllum kúguðum. 
⁷Hann gerði Móse vegu sína kunna
og Ísraelsbörnum stórvirki sín. 
⁸Náðugur og miskunnsamur er Drottinn, 
þolinmóður og mjög gæskuríkur. 
⁹Hann þreytir eigi deilur um aldur 
og er eigi eilíflega reiður. 
¹⁰Hann hefur eigi breytt við oss eftir syndum vorum 
og eigi goldið oss eftir misgjörðum vorum
¹¹heldur svo hár sem himinninn er yfir jörðinni,
svo voldug er miskunn hans við þá er óttast hann. 
¹²Svo langt sem austrið er frá vestrinu, 
svo langt hefur hann fjarlægt afbrot vor frá oss. 
¹³Eins og faðir sýnir miskunn börnum sínum, 
eins hefur Drottinn sýnt miskunn þeim er óttast hann. 
¹⁴Því að hann þekkir eðli vort, 
minnist þess að vér erum mold. 
¹⁵Dagar mannsins eru sem grasið, 
hann blómgast sem blómið á mörkinni, 
¹⁶þegar vindur blæs á hann er hann horfinn
og staður hans þekkir hann ekki framar. 
¹⁷En miskunn Drottins við þá er óttast hann 
varir frá eilífð til eilífðar 
og réttlæti hans nær til barnabarnanna, 
¹⁸þeirra er varðveita sáttmála hans 

og muna að breyta eftir boðum hans.  

Ég bað þessa bæn nokrum sinnum, krafist þess að sál mín lofaði Guð, bað Guð um að hjálpa mér að gera þessa bæn að minni.  Og mér leið betur, ekki endilega vegna þess að eitthvað breyttist, heldur vegna þess að ég veit að Guð bregst ekki. Hann heyrir okkar bænir!

Svo hélt ég áfram að lesa í Bokhandleren fra Kabul, leggja mig, elda, taka til, versla í matinn, skamma strákana, geðvonskast yfir hinu og þessu... En ég hélt áfram að biðja og vona á Guð!

Svo í morgun var ég að lesa í Biblíunni og rakst á þessi vers úr Harmljóðunum. Þetta er í 1. skipti, sem ég man, sem ég les þau af einhverju viti..  og allt ei einu gerðist eitthvað æi andanum mínum. Ég fann hvernig Guð hafði heyrt mína bæn. Hvernig hann gat tengt þetta saman svo ég gæti nærst.

Ég varð svo glöð!

Svo settist í í kibandaið mitt og gaf strákunum morgunkaffi. Þeir voru eins og venjulega, höfðu um mikið að tala og allt á fullu.

Svo kom nágranna konan í heimsókn. Ég reyndi að flýta strákunum, svo við gætum talað eitthvað saman. Salómon fór að gera sér smá akur fyrir grænmeti og Davíð fór að leika sér í Playmo.

Svo kom að því mikilvægasta. Hún ætlaði að fara en ég bað hana að vera aðeins lengur að tala. Hún gerði það en eftir smá stund varð hún svo sifjuð að hún vildi fara. Ég bað hana um að bíða smá, vildi lesa fyrir hana þessi vers úr Harmljóðunum. Gerði það og sá hvernig hún iðaði í stólnum. Svo þegar ég var búin að lesa þau upphátt bað hún mig um að skýra aðeins hvað mér fannst Guð vera að segja með þessu. Ég gerði það og þegar ég var búin sagði hún eitthvað á þessa leið:

Takk fyrir að gefa mér þetta. Á meðan þú last þessi vers, hugsaði ég, hver sagði Fanneyju frá áhyggjum mínum. Hvernig veit hún hvað gerðist? Svo sagði hún mér frá atvikum sem hún var að burðast með. Bróðursonur hennar var að deyja. Hann átti konu og 2 börn. Annar frændi mannsins hennar, lenti í bílslysi, en slapp lítið meiddur. Henni fannst þessi vers tala mikið til sín. Kenna henni að þegar eitthvað bjátar á, ok, eins og stendur í versi 27. Þá á hún að vera ein, hljóð og biðja. Eins talaði hún um annað sem ég skrifa ekkert um hér.

Það er sannarlega gott að sjá hvernig Guð er. Hann er STÓR, meðal annars! 

Þetta kennir mér líka margt! Sérstaklega að þegar andinn er beygður eða ég er geðvond. Þá þarfnast ég bænar. Samtals við skapara minn sem þekkir mig betur en ég sjálf.

Guð blessi ykkur kæru vinir. Og takk fyrir að lesa þessa hugleiðingu mína. Ég vona sannarlega að þessi vers tali til anda ykkar líka.

 

Fanney 

Athugasemdir

[Álfheiður (IP-tala skráð) 20.7.2010 kl. 11:49]

Takk